Πιπέρι

Eίναι ένα αναρριχητικό φυτό ύψους έως και 10 μέτρα, αυτοφυές κυρίως στην Ινδία. Το υπέργειο τμήμα του δημιουργεί εναέριες ρίζες με τις οποίες το πιπέρι στηρίζεται σε ένα άλλο φυτό ή σε πασσάλους. Τα μικρά άνθη του διατάσσονται σε στάχυες και κάθε μια περιέχει μέχρι και 50 άνθη. Οι καρποί είναι σφαιρικοί και από πράσινοι, όταν ωριμάζουν γίνονται κιτρινοκόκκινοι έως κόκκινοι και όταν αποξηρανθούν γίνονται μαύροι. Εχουν έντονο άρωμα και καυτερή γεύση. Το φυτό "προτιμά" μέρη με παρατεταμένη βροχερή περίοδο, υψηλές θερμοκρασίες και σκιά. Καρποφορεί 2 'εως 5 χρόνια μετά τη φύτευσή του και υπό κατάλληλες συνθήκες μπορεί να καρποφορεί για 40 περίπου χρόνια. Οι καρποί του ωριμάζουν 9 μήνες μετά την ανθοφορία οπότε και συλλέγονται με το χέρι όσο είναι ακόμα πράσινοι.

Το κοινό πιπέρι παράγεται με βύθισμα τών καρπών σε βραστό για λίγα λεπτά (μέχρι να μαυρίσει) και κατόπιν αποξήρανση και έκθεση στον ήλιο για 3-4 μέρες. Μετά οι καρποί αλέθονται για να πάρουμε πιπέρι σε σκόνη. Αν αλεστούν μαζί με το εξωτερικό περίβλημά τους παίρνουμε το μαύρο πιπέρι ενώ χωρίς αυτό παίρναυμε το άσπρο.
Ιστορία

Το πιπέρι περιέχει αιθέριο έλαιο στο οποίο οφείλει το άρωμά του και χρησιμοποιείται στον αρωματισμό διάφορων προϊόντων κρέατος και σε σάλτσες. Εχει έντονη καυτερή γεύση που διατηρείται και μετά από μακροχρόνια αποθήκευση. Είναι το πιο διαδεδομένο μπαχαρικό στον κόσμο. Είναι από τα πρώτα που χρησιμοποίησε ο άνθρωπος. Το καλλιεργούσαν στη ΝοτιοΑνατολική Ασία σαν καρύκευμα κατά τούς πρώτους ιστορικούς χρόνους. Αναφέρεται σε Ινδικά κείμενα 3000 ετών και αργότερα έγινε μέσο ανταλλαγής ενώ φόροι σε κόκκους πιπεριού εισπράτονταν στην αρχαία Ελλάδα και στη Ρώμη. Στην αρχαία Ελλάδα και Ρώμη το εκτιμούσαν ιδιαίτερα αλλά παρ' όλα αυτά δεν απέκτησε ιδιαίτερη σημασία στην Ευρώπη μέχρι και το Μεσαίωνα όπου το εμπόριό του είχαν πια στα χέρια τους οι Βενετοί και οι Γενουάτες.

Black pepper- Piper nigrum